Neem jezelf toch niet zo serieus! Of neemt de angst het nu echt over?

Goed, in Mindful Analysis vragen we niet anders dan over jezelf te schrijven. Over je gevoelens, je ervaringen, je naasten, je avonturen, je angsten en frustraties. Niets anders dan dat, af en toe kun je het rakelings over een ander hebben, maar je komt altijd weer bij jezelf terug.

Waarom jezelf dan opeens niet zo serieus nemen?

Je moet jezelf niet altijd zo serieus nemen. Niet de hele dag door. Niet in ieder gesprek, bij iedere beweging, bij iedere handeling. Waarom niet? Omdat je er ten eerste doodmoe van wordt, en je komt er nergens mee. Het is een aangepraat iets, dat wij ons altijd maar met onszelf bezig moeten houden. Het ego moet opgebouwd, het succes moet groter, het geluk moet worden bereikt anders ben je mislukt.

Tegelijkertijd onderschrijft iedereen het: dat ik-gedoe en dat oppompen van dat ego moeten maar eens afgelopen zijn. Dan bedoel je wel altijd dat ik-gedoe en ego-gestreber van die ander. Want alleen al het feit dat je het kunt zeggen, laat zien dat je er verstand van hebt of op z'n minst onderscheid kunt maken tussen ego en niet-ego.

Is dat wel zo?

In wezen willen we, ja 'we', allemaal van dat ego af. Je weet heus wel dat het een gedoe is, dat willen hebben, dat verlangen, dat begeren, dat ongeduld... Mooi toch, die mensen die gewoon in het hier & nu leven, kunnen geven zonder iets terug te verlangen, die erop uitgaan speciaal om anderen te helpen, die onbaatzuchtig lief kunnen hebben?

Of zegt ons dat eigenlijk allemaal niet zoveel meer?

Je zou het bijna gaan denken. Want de angst neemt het over. Je hoort, leest en ziet vooral dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. De wereld staat in brand, er is alom dreiging en geweld en de mensen gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer. Waarom toch allemaal? Daar buigt niemand zich meer over, het tij lijkt niet te keren. Misschien is het louter een kwestie van afwachten.

Hoewel, je sluit je er nog even voor af. Want we zijn het al decennialang gewend: het leed is elders. Nu is het bij de buren, maar dat is nog steeds elders. Dus je gaat gewoon door met je leventje, met jezelf serieus nemen. Het ego is een veilige bunker geworden, een heenkomen waarin je voor de angst kunt wegduiken.

Verstoppertje in de kledingkast 

Met dat vastklampen aan het ego hou je een wereld van opvattingen en ideeën in stand die de wereld allang niet meer vormgeven. Als kinderen spelen we verstoppertje in de kledingkast. Wat te doen om de ellende het hoofd te bieden? Wat te doen om door de ellende heen te breken en te doen stoppen? Beetje bij beetje uit die kast kruipen, dat egoverhaal op de plank te laten liggen, de hechting op te geven en je menselijk gelaat laten zien.

Onderdeel van dat egodenken was de ontkenning van het lijden.

Dat kan in ieder geval niet meer.

Is een beginnetje.