Hoe laat je geleden leed achter je?

Op de meest vreemde momenten kan het verleden je onbewust in de weg zitten. In de liefde, als je je niet helemaal kunt geven, in het werk, als je je laat tegenhouden door eerder falen of ongeluk. In vriendschappen als je uit angst nalaat om er echt voor iemand te zijn. Het is allemaal geen opzet, en soms weet je niet beter, maar als je het echt anders wilt, wat moet je dan doen?

Natuurlijk ga ik nu zeggen: schrijven helpt. Maar daar is niet alles mee gezegd en niet iedereen is daar zo bij gebaat als mijn cliënten. Het is ook een kwestie van het gebeurde weer opnieuw naar je toe trekken. Weg uit
dat geheugen, het recht voor je te zien, en het te voelen en weer te ervaren zoals het is. Althans, om dat te proberen. Dat kan even heftig zijn, maar ons systeem is zo slim dat er dan op een of andere manier wordt ingegrepen en je je echt realiseert dat iets tot het verleden behoort.

Dat iets tot het verleden behoort, betekent niet dat het er niet meer is. Niet meer als feit, wel als leerschool en in de goede zin ook als iets wat je kunt koesteren en waar je misschien zelfs altijd van kunt blijven leren. Zo pleegde mijn mooiste en beste vriend drie jaar geleden zelfmoord, maar in alle decennia dat ik hem kende, heb ik zoveel van hem meegekregen, dat dat mijn leven lang mee zal gaan. En ik doe er anderen ook vaak een plezier mee. Wat was het? Een soort vlijmscherpe, heldere blik op ingewikkelde emoties, bijvoorbeeld.

Ook van eigen falen en naïeviteit kun je altijd blijven leren, en het is op den duur ook wel zinvol om daar met enig begrip, zelfs enige ontroering naar te kunnen kijken. Hoe erg het ook is wat het je indertijd heeft gebracht. Je hoeft ook niet je hele leven bezig te zijn met het goedmaken van eerdere fouten, hou toch op. Als we alle rekeningen ons hele leven zouden moeten vereffenen, dan kunnen we er net zo goed meteen mee stoppen.

En soms denk je dat 'iedereen' het nog wel zal weten, dit of dat akkefietje of schuivertje, maar geloof me, iedereen is zo met zichzelf bezig, dat niemand het meer weet. En als je het dan nog zo graag eens wilt checken bij een ander, dan zal die zeggen: oh dat, man, maak je niet druk. Het leven gaat door. Al is het alleen maar om diens eigen gedoe ook achter zich te laten. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, de een in een sloepie, de ander in een olietanker. Het is maar hoe je het beleeft.

Omdat het meestal al veel langer klaar is dan je denkt, ben je ook vrijer dan je durfde te dromen.

Why worry?