zondag 18 oktober 2015

Moeten we het wiel voor de liefdesrelatie opnieuw uitvinden?

Een fijne liefdesrelatie is een van de mooiste dingen van het leven. Of die levenslange liefdesrelatie van weleer zo fijn was, is de vraag, maar zeker is dat die nu nauwelijks nog voorkomt. Wel zeker is dat het er soms op lijkt dat mensen later in hun leven een andere invulling aan hun liefdesleven willen geven, maar eigenlijk helemaal niet weten hoe. 

Wat moet er anders?


Trouwen, samenwonen, latten, het zijn van die vormen waarin mensen hun liefde en wens tot samenzijn kunnen gieten. En ja, - inkoppertje - iedereen doet dat op zijn eigen manier. Toch gebruiken mensen het woord 'relatie' heel makkelijk, alsof de ander dan meteen weet waarover het gaat. Monogaam leven? Ervaringen delen? Iets met geld en familie? Enfin, vul het maar in.

Bij elkaar horen

Dat is het meestal: dat iedereen in de omgeving weet dat Jip en Jan bij elkaar horen, dat ze met elkaar gaan, en of ze het doen is daarbij niet eens zo belangrijk. Het is het bij de ander willen horen, waardoor je voor een 'relatie' kiest. Komt dat een beetje in de buurt? Vanuit een natuurlijke, gezonde behoefte aan liefde en samenzijn, in wat voor vorm dan ook. En hoe fijn: in dit land zijn we vrij om de vorm te kiezen die we willen.

Maar…

Veel mannen en vrouwen die al de nodige relaties achter de rug hebben krijgen een wat aarzelende houding als het om die relatie gaat. Sterker nog: ze willen geen relatie. Wat ze dan eigenlijk zeggen is: ik wil het niet meer zoals het was, ik wil niet meer hetzelfde ervaren. Logisch, want wat een zorgen en pijn kunnen liefdesrelaties je brengen, om nog maar te zwijgen van de totale vervorming van je persoonlijkheid als je niet uitkijkt.

Wat willen ze dan wel?


Dat weten ze niet. En dat zorgt voor een hoop gedoe bij al die zoekenden van een zekere leeftijd. Ze zijn bang voor herhaling, ze zijn bang om het fout te doen, maar ze zijn ook bang om alleen te eindigen. Er komt een nieuw soort communicatie tussen mannen en vrouwen die wel van elkaar kunnen houden, maar zich in allerlei bochten wringen om vooral het commitment niet aan te gaan.

Puberaal

Het doet denken aan pubers die voor het eerst de wereld van de liefde aftasten. Zich afvragen hoe dat toch zit met het gevoel, experimenteren en orde proberen te scheppen in de chaos die maar zomaar kan ontstaan. Door een zinnetje, een zoen, een aanraking of een seksuele explosie. Jaloezie, onzekerheid, en de onvoorstelbare pijn die liefdesverdriet heet.

De ouderen die het wiel opnieuw willen uitvinden doen hetzelfde. Zoeken, praten, elkaar dingen aandoen. Zwijgen, onderdrukken en er als een haas vandoor gaan als het te moeilijk wordt. Denken voor de ander, het erop aan laten komen en ja, elkaar 'gebruiken' - consumeren. Om de hete brij heen blijven draaien. De eenzaamheid op de koop toenemen.

Uit angst.

Herkenbaar? Laat het ons weten!

1 opmerking:

  1. Dit herken ik wel van mijn huidige relatie, waarvan ik nog steeds niet zeker weet of die relatie van mijn partner wel echt "partnerrelatie" mag heten. Het woord commitment is ook nog steeds taboe. We hebben in ruim twee jaar echter wel geleerd om niet meer weg te lopen en alle hindernissen samen te nemen. Dus met een onuitgesproken commitment en zonder vaste vorm voelt deze relatie wel als mijn beste, meest robuuste en bestendige ooit <3

    BeantwoordenVerwijderen