Ken je van die mensen, of ben je er zelf zo een, die zeggen dat ze goed kunnen luisteren? In het mooie boek 'Naar huis' van de boeddhistische leraar Ethan Nichtern staat veel, maar vooral ook een interessant stuk over het luisteren. En als je daar even goed over nadenkt, als het ware luistert naar wat daar staat, dan krabbel je jezelf toch even achter de oren. Want zo goed luister je dus niet. Tenminste als je deze vier punten serieus neemt, en dat doen we natuurlijk.Want je wilt het wel graag, naar de ander luisteren.
Omdat je de relatie in stand wilt houden, omdat je eigenlijk best wel of zelfs heel erg in de ander geïnteresseerd bent, omdat je graag wil laten zien dat je luistert omdat je wilt dat de ander je lief, aardig, leuk enzovoort vindt. Dus waar gaat het mis?
1. Je laat je teveel afleiden. Door je eigen gedachten, door je telefoon, door je omgeving, door weet ik veel wat. In ieder geval concentreer je je niet op wat de ander zegt. Er is een hoop nonverbale ruis zoals vooroordelen over de ander, over diens haar, neus, stem, wat ie vandaag weer aan heeft. Dat je dat ook wel zou willen, trouwens, en die gaten in je geheugen die helpen niet echt. Want leeft die en die nou nog en wanneer was ie ook al weer op reis geweest en waarom? De linkjes zijn zoek, waar zijn ze gebleven. Hee, een appje.
Enzovoort.
2. Angst voor pijn. Ja, want stel je voor dat de ander je confronteert met het feit dat je de vorige keer toch wel een beetje vreemd deed in de kroeg. Of dat nu toch echt het moment is gekomen om je te zeggen waarom ie niet verliefd op je is. Nee, alleen het feit dat dat het geval is.
Ieder mens is bang om pijnlijke dingen te moeten horen, om te worden geraakt in negatieve zin, of te worden beledigd, geconfronteerd met tekortkomingen, aan het twijfelen te worden gezet. Pijn, we willen geen pijn. En daarom sluit je je af en toe van de ander af, om die pijn voor te zijn. Maar, zegt de Boeddhist dan: geen leven zonder pijn. Ga er maar in, sta er maar voor open. Je kunt er toch niet onderuit en het hoort erbij. Als het goed is, leer je er iets van.
3. Je eigen verhaal dringt zich op. Jaaaaah... die kennen we allemaal. Iemand vertelt iets en jij wilt jouw versie ervan vertellen. Hij of zij heeft zo iets opmerkelijks meegemaakt... Oja? En nog voordat de ander is uitgepraat kom je met jouw baas boven baas-verhaal. Dit doet zo'n beetje iedereen en je weet zelf hoe ongelooflijk irritant het is. Je wilt aandacht voor je verhaal, ruimte, begrip, een aanmoediging om verder te vertellen liefst. En jij geeft wel aan wanneer de ander aan de beurt is. Als die ander wel goed kan luisteren, weet hij dat. Maar helaas.
4. Advies willen geven. Ha, ook die zal je niet vreemd voorkomen. Want hoe vaak gebeurt het niet dat je wel even raad zult geven, dat je zoiets ook hebt meegemaakt en weet wat je dan het beste kunt doen en dat je - nog voordat de ander is uitgesproken - allang weet dat die vent echt niet bij dat mens weggaat. Van die dingen. Niet dat je het beter weet, maar je wilt zo graag helpen...
Helaas is de ander daar niet mee geholpen, tenzij deze expliciet om advies vraagt. Want die wil gewoon een luisterend oor, zelf het verhaal kwijt, en weet je wat tijdens het vertellen ook gebeurt? Dan kan iemand zomaar zelf de oplossing vinden. Als dat al nodig is...
En dit alles gaat om concentratie en het besef dat je je niet hoeft te haasten. Want man, man, man wat hebben we toch een haast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten