zondag 25 oktober 2015

De Quarterlife Crisis - Crisis what Crisis?

Aleid Truijens heeft het vandaag in de Volkskrant over geluk, keuzestress en ja hoor, de Quarterlife Crisis. (klik er maar op, dan zie je hoe je er meteen geld mee kunt verdienen). Dat is een ding dat jonge mensen na ongeveer hun 23ste krijgen als ze afgestudeerd zijn en niet weten wat ze willen en kunnen in de grotemensenwereld. En dat het iets van deze tijd is, want vroeger was studeren gratis en kon je er zo lang mee doorgaan als je wilde. Allemaal goed en wel, maar waarom moet een normale fase in je leven toch iedere keer zo hysterisch benoemd worden?

Net als die dertigerscrisis, waar je trouwens ook niemand meer over hoort. Dat was ook zo'n dingetje waar een jong mens doorheen moest als ie weer eens niet wist wat hij of zij wilde of kon. Het zijn dingen waaraan je moet lijden en waar meteen een heel financieel cordon omheen wordt opgetuigd want wat kan er niet allemaal geschreven en gebabbeld worden over weer een nieuw fenomeen in het toch al onverklaarbare universum van het menselijk leven?

Bingo. Kassa. En als je geluk hebt promoveert er nog iemand op ook. De ik-gerichte wereld is een geldmachine, en soms is dat goed, maar meestal niet. Waarom niet? Omdat dat ik als een soort zwart gat verwordt. Ook wel rupsjenooitgenoeg genoemd. Het krijgt er niet genoeg van naar zichzelf te kijken, zichzelf te onderzoeken, te vergelijken met anderen, zichzelf te bekritiseren, op de borst te kloppen en zich te ontwikkelen.

Ontwikkelen?

Ja, ook dat is belangrijk. Jezelf ontwikkelen. Tot wat eigenlijk? Ook dat was een issue gisteren in de opleiding. Tot iemand die doet wat goed voelt. Jazeker, dat was een antwoord, en dat was zo slecht nog niet. Maar wat moet dat dan zijn? We lieten het maar even in het midden. Maar het is wel heel belangrijk want als IK word wat goed voelt, nou... maak je borst dan maar nat.

En dat willen we niet. Wat is goed?

Heb je even?

2 opmerkingen:

  1. Goede vraag: waarom moeten normale fasen in een leven steeds benoemd worden? Blijkbaar is de mens er nog steeds niet helemaal van doordrongen dat het leven zo zijn (haar?) uitdagingen kent; vragen waar niet direct meer antwoorden op voorhanden zijn.

    Zeker niet omdat nu, in tegenstelling tot vroeger (toen alles nog beter was...?), de instituten die de antwoorden destijds gaven (lees: dicteerden) hun macht zijn verloren.

    Maar wat is er voor in de plaats gekomen?

    Vooral veel twijfel en daarna ontreddering. En ja hoor, daar is de crisis die benoemd moet worden. Steeds vroeger in het leven.....

    Is dat nu vooruitgang? En is dat nu de opbrengst van de zo verlangde en bevochten vrijheid?

    Groetjes,
    Nathalie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je stelt serieuze vragen. Naar mijn idee hebben we hier te maken met luxe problemen. Let wel: ik bedoel niet onbelangrijke of onzinproblemen. Maar problemen die voortkomen uit de relatief (door mij als) luxe (benoemde) situatie waarin de westerse mens zich bevindt.

    We hebben het in het westen immers goed voor elkaar. Vrijwel niemand maakt zich zorgen om zijn bestaanszekerheid: of hij vandaag wel te eten heeft, of hij/zij ergens veilig slapen kan. Vergelijk Afrika, waar mensen zich te schikken hebben naar de materiële beperkingen van het alledaagse leven.

    Bovendien maken we in het westen deel uit van een cultuur die het 'ik', het individu, boven bijna alles stelt. Je moet in het (in collectieven denkende) Azië geweest zijn om het verschil te ervaren. Bij ons zijn 'eigen ontplooiing' en 'zelfstandig denken' schier onaantastbare waarden. Je moet je leven leiden zoals je dat zelf wilt. Terwijl in grote delen van Azië het individu juist ondergeschikt is aan het (contemporaine of historische voorouder-) collectief, en zich aldus heeft te schikken.

    Bij ons ligt elke fase van het leven onder een vergrootglas. Hoe leggen we baby's in de wieg, op de rug of op de buik? Laten we kinderen een of twee jaar 'kleuteren'? Hoe lijdt het individu later aan zijn jeugd? Welke ruimte en eigenheid moeten we onze pubers geven? Verdient niet iedereen een mobieltje? Is het verstandig na de middelbare school een 'oriëntatiejaar' in te bouwen? Hoe combineren dertigers werk en kinderen, en verlies van hun jeugd? Veertigers: heb ik wel de juiste partner/baan, of zal ik een nieuwe nemen? Vijftigers zijn zielig zodra ze hormoonarm en werkloos worden, en nog zieliger als ze de geneugten van het babyboomerschap moeten missen. Zestigers verdienen een tweede jeugd, en mogen profiteren van het ten gelde maken van de overwaarde op hun huis, overwinteren in Las Palmas, en Geile-Geert-achtige seks met een medebejaarde. Boven deze leeftijd: anything goes, as long as it goes. Je mag het zelf uitmaken. Mooi zo. Maar het zijn luxe problemen, want iedereen is materieel basaal verzorgd.

    Zoveel keuzevrijheid dwingt tot keuzebesef. Kies! of ga ten onder. Dat er zich dan schier existentiële problemen voordoen rond elke keuzeleeftijd en keuzefase, mag niet verbazen. Keuzes maken is moeilijk. Je loopt namelijk alles mis wat je niet kiest. En in onze overvloed is dat ook echt een realiteit; je hád het kunnen kiezen: een andere opleiding, een andere baan, een andere partner, een andere inrichting van je leven, een ander 'ik'.

    Leven in overvloed is leren tevreden te zijn met het 'ik' dat je toevallig gekozen hebt, of dat toevallig in je schoot geworpen werd.

    BeantwoordenVerwijderen