Dat je zo verschrikkelijk naar iemand kunt verlangen...

Soms kun je zo ontzettend naar iets of iemand verlangen, dat het gewoon pijn doet. Het kan gaan om iemand die overleden is, of om iemand die er is, maar die niet bij je is. Zo'n intens verlangen waardoor je je nergens meer op kunt concentreren, je soms gewoon ten einde raad bent.

Dat je op het hevigste moment van het verlangen eigenlijk alleen nog maar kunt huilen om de spanning enigszins te verlichten. Het heeft iets van een huilende baby, het is hartstochtelijk en echt, er is geen ontkomen aan.

Het verlangen naar de ander, het andere zijn. Niet om deze te bezitten, of te verorberen, niet om deze te vermorzelen of om er puur (seksueel) van te genieten. En als je er goed over nadenkt, hoef je eigenlijk ook niet werkelijk in de buurt van de ander te zijn. Het gaat om iets hogers, iets dat de eenzaamheid voor altijd lijkt op te heffen, iets dat je wil optillen, de ruimte in, het luchtledige.

In Gorters woorden: je wil toch zeggen een zo lief wat, maar je weet niet wat.

We krijgen nu eenmaal niet altijd onze zin in het leven, dus het verlangen blijft, stijgt tot grote hoogte, maar zwakt dan ook wel weer af. En volgens de Boeddhisten is dat maar het beste ook. Is het eigenlijk helemaal het beste als de mens al zijn verlangens en begeertes weet op te geven, en zich er dus ook niet meer van afhankelijk maakt. Onthechting, heet dat. Maar de wil - juist dat verlangen - staat dat in de weg.

Dat opgeven is wel een heel hoge staat van geestelijkheid, en die zullen de meesten van ons ook niet bereiken. Toch is de notie van de onthechting de basis van de hype die mindfulness heet en waar zolangzamerhand iedereen wel aan doet of in ieder geval van gehoord heeft.

Tegelijkertijd is juist dat diepe verlangen naar iets of iemand (naar iemand is altijd wel een tikkie heftiger) de grote kracht die je in beweging kan zetten (als je uitgehuild bent). Wat dat betreft is een ander geschrift, van nog veel langer geleden dan de Boeddhistische Pali-teksten, namelijk de Baghawat Ghita duidelijker: het gaat niet om het resultaat, het gaat om het doen, de actie, soms de strijd, maar de beweging ernaartoe.

De overgave, de toewijding.

De liefde.

_________________________________________________________________________________